Op zaterdagmiddag hoorde meneer W. in detentiecentrum Rotterdam plotseling dat er op maandag een vliegticket naar Irak voor hem was geboekt. Ze namen hem direct mee naar de kale isoleercel. “Waarom moet ik nu al in isolatie als ik maandag pas vlieg?” Vroeg hij. “Regels”, kreeg hij te horen.
Hij moest zijn kleding uitdoen, ook zijn ondergoed. Bewaking controleerde zijn lichaam op verboden middelen. Hij werd achter zijn oren bevoeld en onder zijn geslachtsdeel, zijn anus werd aanschouwd. Met een speciale scheurjurk lieten ze hem achter in de cel. De cel was kil met fel licht en enkel een matras. W. was totaal verrast over de uitzetting, maar kon zonder telefoon ook niet organiseren dat iemand in Irak hem zou kunnen opvangen. En hij kon geen afscheid nemen.
Drieëntwintig uur per dag zat hij achter een gesloten celdeur en zag hij enkel bewakers als ze hem eten brachten. Één uur mocht hij naar buiten in een speciale luchtkooi, een kamer met een open plafond. Hij vroeg of hij mocht douchen. “Nee want je gaat maandag toch vliegen”. Hij vroeg om een Koran. “Nee”. Geen uitleg.
Op maandag werd hij uit de isoleercel gehaald, op weg naar het vliegveld, op naar Irak.
Bovenstaande casus werd ingebracht door het Meldpunt Vreemdelingendetentie waar mensen die in vreemdelingenbewaring zitten gratis heen kunnen bellen voor hulp.
Mensen in vreemdelingenbewaring kunnen als straf (bijv. voor het weigeren van een 2 persoonscel) zelfs 2 weken of langer in de isoleercel worden geplaatst! De impact van isolatie is enorm.
De werkgroep Géén isolatie in (vreemdelingen)detentie zet zich in om
👉 isolatie als strafmaatregel in vreemdelingenbewaring te verbieden
👉isolatie als orde- of veiligheidsmaatregel alleen zo kort mogelijk als ultimum remedium conform GGZ-normen (onder toezicht van de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd) te laten plaatsvinden
👉kennis te delen over de schadelijke effecten van eenzame opsluiting/isolatie via o.a. webinars en podcasts, symposia, voordrachten en artikelen in vakbladen en de algemene pers.
Het gaat ons erom dat isolatie nóóit als strafmaatregel mag worden ingezet, wegens het grote risico op blijvende psychische schade. En als in een uitzonderlijk geval isolatie soms nodig is, als orde- of veiligheidsmaatregel, dan altijd onder toezicht van de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd, die toeziet op besluitvorming, uitvoering en duur. Dus als ‘ultimum remedium’, zo kort mogelijk, maar als strafmaatregel nooit.
